یک روز برفی سال گذشته، من از وین، اتریش خارج شدم و به سمت یکی از قبرستان های شهر رفتم تا از آخرین مکان استراحت غول فیزیک قرن نوزدهم دیدن کنم. سنگ قبر لودویگ بولتزمن، نیم تنه ای با ابهت از مرد را نشان می دهد که با حالتی شدید اخم کرده است. و در بالای او، با حروف طلایی، فرمول او برای آنتروپی است. این باید یکی از معدود سنگ قبرهای دنیا باشد که با یک معادله مزین شده است.
من برای فکر کردن آمده بودم زیرا فکر می‌کنم ایده‌های صد ساله بولتزمن می‌تواند به حل یکی از پیچیده‌ترین مسائل فیزیک در حال حاضر کمک کند: چگونه ذرات کوانتومی، که در ابری فازی از حالت‌های ممکن وجود دارند، جامد را به وجود می‌آورند. جهان تعریف شده از برف، برگ، سنگ قبر و هر چیز دیگری که در اطراف ما وجود دارد.
در طول سال‌ها تلاش‌های زیادی برای توضیح این موضوع صورت گرفته است، از جمله این ایده عجیب که احتمالات کوانتومی دیگر در بسیاری از جهان‌های موازی دیگر وجود دارند یا اینکه آنها به سادگی ناپدید می‌شوند. اما من و همکارانم فکر می‌کنیم که پاسخ می‌تواند با بولتزمن باشد.
نظریه ای که او کار کرد، به نام ترمودینامیک، بر آنتروپی متمرکز است، معیاری برای سنجش میزان بی نظمی اشیا. این توضیح می دهد که چگونه همه چیز خنک می شود، نیرو می گیرد و برای اهداف ما بسیار مهم است. اتفاقات روزمره مانند مخلوط شدن شیر در قهوه را پوشش می دهد. اما اگر حق با ما باشد، قدرت های آن به قلمرو کوانتومی نیز گسترش می یابد. ما فکر می‌کنیم که این احتمالات کوانتومی هرگز از بین نمی‌روند: در عوض، آنها آنقدر در شکاف‌های واقعیت مخلوط شده‌اند که نمی‌توانیم آنها را ببینیم. این است…