درد مداوم پس از عفونت ادراری ممکن است به دلیل رشد بیش از حد سلول های عصبی باشد

به نظر می رسد دردی که حتی پس از اینکه عفونت ادراری از بین رفته است ادامه می یابد، به نظر می رسد که به دلیل رشد بیش از حد سلول های عصبی در مثانه باشد.

عفونت های دستگاه ادراری (UTIs) بیشتر توسط این باکتری ایجاد می شود اشرشیاکلی راه خود را از مدفوع به مجرای ادرار، مثانه یا کلیه ها باز می کند. علائم رایج شامل درد در هنگام ادرار کردن و میل به دفع ادرار بیشتر از حد معمول است. این عفونت‌ها عمدتاً زنان را تحت تأثیر قرار می‌دهند که حدود نیمی از آنها در مقطعی از زندگی خود به عفونت ادراری مبتلا می‌شوند.

سومان آبراهام از دانشگاه دوک در کارولینای شمالی می‌گوید: «یکی از مسائل مهم در مورد عفونت‌های دستگاه ادراری، میزان بسیار بالای عود آن است. اما پس از درمان، به نظر می رسد برخی از افراد علائم UTI مشابهی دارند، حتی زمانی که دیگر عفونتی وجود ندارد.

برای درک ریشه علائم مداوم، آبراهام و همکارانش بیوپسی بافت مثانه را از هشت زن که درد لگنی ناشی از عفونت ادراری مکرر را گزارش کرده بودند، تجزیه و تحلیل کردند، علی‌رغم اینکه آزمایش‌ها نشان می‌داد هیچ موردی وجود نداشت. E. coli در ادرار آنها آنها همچنین نمونه‌برداری‌هایی را از سه زن که هرگز آگاهانه عفونت ادراری نداشتند، جمع‌آوری کردند. هیچ ترنسجندری در این مطالعه وارد نشد.

این تیم دریافت که آنهایی که علائم UTI دائمی داشتند، در مقایسه با زنان دیگر، رشد بیش از حد غیر طبیعی سلول های عصبی در مثانه خود داشتند. این سلول های عصبی همچنین دارای سطوح بالاتری از پپتید به نام ماده p بودند که باعث درد و التهاب می شود.

در مرحله بعد، تیم عفونت ادراری مکرر را در موش‌ها ایجاد کرد که به طور مشابه پس از از بین رفتن عفونت، علائم درد پایدار را نشان دادند. با نگاهی دقیق تر به مثانه موش ها، محققان دریافتند که سلول های ایمنی به نام ماست سل ها که در نزدیکی سلول های عصبی قرار دارند، به شدت فعال می شوند. ماست سل ها به اصطلاح فاکتورهای رشد عصبی تولید می کنند که تولید سلول های عصبی را تحریک می کنند.

آنتی‌بیوتیک‌هایی که برای درمان عفونت‌های ادراری استفاده می‌شوند، اغلب در باکتری‌هایی که هدف قرار می‌دهند، انتخابی نیستند و بر برخی از سویه‌های مفید اطراف سلول‌های عصبی تأثیر می‌گذارند. آبراهام می‌گوید این به سلول‌های عصبی آسیب می‌رساند که باعث می‌شود ماست سل‌ها برای کمک به جایگزینی آنها بیش از حد فعال شوند.

در بخش پایانی آزمایش، محققان قبل از اینکه موش‌ها را با ترکیباتی که تولید فاکتورهای رشد عصبی را سرکوب می‌کنند درمان کنند، عفونت ادراری را در مجموعه‌ای از موش‌ها ایجاد کردند. آنها سپس دو عفونت ادراری دیگر را ایجاد کردند و دریافتند که موش ها هیچ نشانه ای از درد طولانی مدت را نشان نمی دهند.

این تیم امیدوار است که نتایج بتواند به ایجاد یک درمان موثر برای جلوگیری از علائم مداوم در افراد کمک کند. آبراهام می‌گوید: «ما در واقع می‌توانیم از رشد این اعصاب جلوگیری کنیم و در نتیجه از درد و تکرر ادرار جلوگیری کنیم.