مارمولک های یک پایگاه ارتش ایالات متحده به دلیل سر و صدای هلیکوپتر در حال خوردن استرس هستند

مارمولک هایی که در معرض صدای بلند ناشی از پرواز هلیکوپترها و جت های جنگنده قرار می گیرند، در خوردن استرس شرکت می کنند و زمان کمتری را در مقابل نور خورشید می گذرانند.

مگن کپاس از دانشگاه ایالتی یوتا و همکارانش رفتار دم شلاقی شطرنجی کلرادو را مطالعه کرده اند.Aspidoscelis neotesselatusزندگی در پایگاه نظامی فورت کارسون ایالات متحده در نزدیکی کلرادو اسپرینگز. هلیکوپترهای آپاچی، شینوک و بلک هاوک و جت های جنگنده F16 از پایگاه عملیات می کنند، بنابراین محققان می خواستند ببینند که آیا آنها بر رفتار مارمولک ها تأثیر می گذارد یا خیر.

برای تسهیل این مطالعه، که در سال 2021 انجام شد، خلبانان ارتش ایالات متحده در روزهای مشخص بر فراز مناطق آزمایشی پرواز کردند و در روزهای دیگر از انجام آن اجتناب کردند. در طول پرواز، صدا در سطح زمین به اوج 112.2 دسی بل رسید – تقریباً به اندازه یک اره برقی در یک متر دورتر – در حالی که حداکثر سطح در غیر این صورت فقط 55.8 دسی بل بود که تقریباً به اندازه صدای وزوز یک یخچال است.

محققان پس از مشاهده رفتار آنها به مدت 3 دقیقه، در مجموع 82 مارمولک را که گونه ای مورد توجه پارک های کلرادو و حیات وحش محسوب می شوند، شکار کردند.

مارمولک‌ها که یک گونه کاملاً ماده هستند و به صورت غیرجنسی تولید مثل می‌کنند، زمانی که در معرض صدای هواپیما قرار می‌گیرند زمان کمتری را صرف حرکت و غذا خوردن می‌کنند. سپس کپاس و همکارانش خزندگان را وزن کردند و برای آزمایش هورمون خون گرفتند. این نشان داد که سطح هورمون استرس کورتیزول پس از پرواز هواپیما افزایش یافت.

محققان پیشنهاد می‌کنند که افزایش سطح استرس مارمولک‌ها نیازهای انرژی را در بدن افزایش می‌دهد و آنها را مجبور می‌کند تا زمان بیشتری را صرف غذا خوردن کنند تا جبران کنند. برای کاهش اثرات، آنها توصیه می کنند که ارتش ایالات متحده پر سر و صداترین پروازها را محدود کند.

ریچارد گریفیث از دانشگاه کنت بریتانیا می گوید که این یافته ها جالب است، اما مشاهده نمونه کنترلی از مارمولک هایی که هرگز در معرض صدای هواپیما قرار نگرفته بودند می تواند مفید باشد.

او می‌گوید مارمولک‌ها معمولاً در صورت مزاحمت پراکنده می‌شوند و پنهان می‌شوند. او می‌گوید که صدای هواپیما احتمالاً آنقدر در پایگاه وجود دارد که خزندگان آنجا “مجبور شده‌اند به آن عادت کنند”.

اگر آن‌ها به این کار عادت کرده‌اند، اگر آموخته‌اند که این صداها از نظر کاهش بقا مشکلی ایجاد نمی‌کنند، آنگاه فقط به این پاسخ‌های فیزیولوژیکی کاهش می‌یابد. گریفیث می‌گوید و سپس این نوع انحراف جبرانی رفتار به سمت غذا خوردن را دریافت می‌کنید.