هنگامی که یک مصری باستان به دنبال ملاقات با بس، خدای باروری و زایمان بود، تصویری از خدا را روی دست خود می کشیدند، آن دست و گردن خود را با پارچه سیاه می پیچیدند و سپس به خواب می رفتند. این عمل که در پاپیروسی که مربوط به حدود 1350 سال قبل از میلاد است، توصیف شده است، اولین نمونه مستند استفاده از تحریک حسی برای تأثیرگذاری بر محتوای رویا است.
سه هزار سال بعد، عصب شناسان و روانشناسان این ایده باستانی را به چیزی علمی تر تبدیل می کنند. این “مهندسین رویا” با براندازی پیش فرض های دیرینه درباره قطع ارتباط بین مغز و بدن ما در طول خواب، از صداها، بوها، لمس و حتی حرکات بدن برای تأثیرگذاری بر محتوای رویاهای افراد استفاده می کنند. با انجام این کار، آنها به مزایای قابل توجهی از بهبود کیفیت خواب و خلق و خو گرفته تا تقویت یادگیری و خلاقیت دست یافته اند.
بهتر از این، مهندسان رویا اکنون در حال توسعه دستگاه‌های القایی رویا هستند که می‌تواند توسط هر کسی در خانه خود استفاده شود. این چشم انداز را افزایش می دهد که همه ما به زودی می توانیم از ساعات خواب خود به نفع خود استفاده کنیم. با این حال، قدرت این تکنیک ها بر ذهنی که در حال استراحت است، باعث می شود برخی، به ویژه خود محققین، در مورد احتمال استفاده نادرست نگران شوند. آدام هار هوروویتز از موسسه فناوری ماساچوست می گوید: «من شک ندارم که مهندسی رویا می تواند ذهن بسیاری را باز کند، دیگران را شفا دهد و به ما کمک کند تا یکدیگر را واضح تر درک کنیم. همچنین می تواند به یک ترفند تبلیغاتی تبدیل شود. ما باید با چشمانی مراقب و مراقب پیش برویم.»
مهندسی رویا با رویای شفاف یکسان نیست،…